Chrystus nie aspirował w Swoich lekcjach do górnolotnych, wyimaginowanych spraw. Przyszedł, aby w najprostszy sposób nauczać prawd, które posiadały decydujące znaczenie, tak aby nawet ta grupa, którą nazwał niemowlętami, mogła je rozumieć. Pomimo tego w Jego najprostszych obrazach znajdowała się głębia oraz piękno, których najbardziej wykształceni nie byli w stanie zgruntować. Chrystus czerpał lekcje z.
Wyznawajcie jedni przed drugimi upadki, a módlcie się jedni za drugimi; abyście byli uzdrowieni.” Jak. 5:16 BG. Gdyby tym inspirowanym słowom okazywano posłuszeństwo, doprowadziłoby to do takich skutków, jakie przedstawione są przez apostoła Piotra: „Skoro dusze wasze uświęciliście przez posłuszeństwo prawdzie ku nieobłudnej miłości bratniej, umiłujcie czystym sercem jedni drugich gorąco.” 1 Piotra 1:22 Wszyscy.
W każdej fazie kształtowania charakteru winniście podobać się Bogu. To jest możliwe, gdyż Enoch miał Jego upodobanie pomimo tego, że żył w zdegenerowanej epoce. Tacy Enochowie żyją i dzisiaj. COL 332 O Enochu napisano, że żył 65 lat, i zrodził syna; po tym chodził z Bogiem trzysta lat. W tym pierwszym okresie czasu Enoch miłował Boga,.
W przestrzeganiu Sabatu zawarte są wielkie błogosławieństwa i Bóg pragnie, aby dzień Sabatu był dla nas dniem radości. Przy ustanawianiu Sabatu panowała radość. Bóg spoglądał z zadowoleniem na dzieło Swoich rąk. Wszystko, co uczynił, orzekł, że było „bardzo dobre.” 1 Mojż. 1:31 BG. Niebo i ziemia były napełnione radością. „Wespół śpiewały gwiazdy zaranne, a weselili.
„Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy” (Gal. 6,2). Czytaliśmy sprawozdania podróżników wspinających się po górach. Jakże muszą oni być ostrożni gdzie stawiają krok! Przez całą męczącą i niebezpieczną wspinaczkę muszą mieć przewodnika, aby nie popełnili fałszywego kroku i nie zgubili się. Czasami przechodząc nad bardzo niebezpiecznymi miejscami cała grupa jest związana razem.
Bóg tak uporządkował sprawy, że żaden człowiek nie jest całkowicie niezależny od swoich współbliźnich. On związał razem członków Swojej ludzkiej rodziny powrozami wzajemnej zależności. I chociaż każdy człowiek ma swój własny ciężar do niesienia, niech nie zapomina też o słowach: „Jedni drugich brzemiona noście, a tak wypełnicie zakon Chrystusowy” (Gal. 6,2). W naszych kontaktach ze.
Zbliżamy się do sądu, gdy każdy przypadek stanie przed Bogiem w jego prawdziwym położeniu; gdy wyjdzie na jaw każda potajemna rzecz, jaką ludzie uczynili, wraz z motywem, jaki rządził ich życiem. Koniec wszystkiego jest bliski i wszystkie nasze uczynki zostaną osądzone. Jeśli naszą ambicją jest być pierwszymi, to będziemy ostatnimi; jeśli jesteśmy gotowi wycierpieć coś.
Prostota prawdy zawsze będzie prowadziła nas do odczuwania współczucia wobec nieszczęść innych. Są tacy, którzy potrzebują naszego współczucia i naszej miłości. Wykazywanie tych cech charakteru jest częścią dzieła życia, które Chrystus dał nam wszystkim do wykonania. W sercach wielu istnieje pierwiastek samolubstwa, który przylgnął do nich jak trąd. Tak długo radzili się swoich własnych pragnień,.
W Swoim życiu Chrystus dał przykład jak powinniśmy traktować siebie nawzajem. Chodził „czyniąc dobrze”, usługując cierpiącym i nauczając nieświadomych. Nie przyszedł na ten świat, aby zbawić sprawiedliwych; ponieważ nie było żadnego sprawiedliwego. Przyszedł, aby zbawić wszystkich, którzy odczuwali swoją potrzebę Zbawiciela. Dla tego celu pracował niestrudzenie, nigdy nie myśląc o Sobie Samym. Chrystus nieustannie ciężko.
Potrzeba pasterzy, którzy pod kierownictwem Głównego Pasterza będą szukali zagubionych owiec. Wykonywanie tego dzieła oznacza znoszenie fizycznej niewygody i wyrzeczenie się beztroski. Oznacza okazywanie Chrystusowej wyrozumiałości i współczucia dla błądzących. Oznacza wysłuchiwanie rozdzierających serce opowiadań o niesprawiedliwości, upodleniu, rozpaczy i nieszczęściu. Wykonywanie tego dzieła oznacza wyrzeczenie się siebie. Religia Chrystusa nie zważa zarówno na warstwę.
