
Przestrzeganie Sabatu
W przestrzeganiu Sabatu zawarte sÄ… wielkie bÅ‚ogosÅ‚awieÅ„stwa i Bóg pragnie, aby dzieÅ„ Sabatu byÅ‚ dla nas dniem radoÅ›ci. Przy ustanawianiu Sabatu panowaÅ‚a radość. Bóg spoglÄ…daÅ‚ z zadowoleniem na dzieÅ‚o Swoich rÄ…k. Wszystko, co uczyniÅ‚, orzekÅ‚, że byÅ‚o „bardzo dobre.” 1 Mojż. 1:31 BG. Niebo i ziemia byÅ‚y napeÅ‚nione radoÅ›ciÄ…. „Wespół Å›piewaÅ‚y gwiazdy zaranne, a weselili siÄ™ wszyscy synowie Boży.” Job 38:7BG. Chociaż na Å›wiat wstÄ…piÅ‚ grzech, aby zmÄ…cić Jego doskonaÅ‚e dzieÅ‚o, Bóg w dalszym ciÄ…gu daje nam Sabat, jako Å›wiadectwo, że WszechmogÄ…cy, nieskoÅ„czony w dobroci i miÅ‚osierdziu wszystko stworzyÅ‚. Nasz niebiaÅ„ski Ojciec pragnie, aby przez przestrzeganie Sabatu zachowywana byÅ‚a wÅ›ród ludzi wiedza o Nim. Pragnie, aby Sabat skierowywaÅ‚ nasze umysÅ‚y na Niego, jako prawdziwego i żywego Boga i abyÅ›my przez znajomość Jego mogli mieć żywot i pokój.
Gdy Pan wyswobodził Swój lud Izrael z Egiptu i powierzył mu Swój zakon, pouczył go, że przez przestrzeganie Sabatu mieli być odróżniani od bałwochwalców. To właśnie uczyniło różnicę pomiędzy tymi, którzy uznawali zwierzchnictwo Boże, a tymi, którzy odmówili przyjęcia Go jako swojego Stworzyciela i Króla. Pan rzekł:
„MiÄ™dzy MnÄ… a synami izraelskimi bÄ™dzie on znakiem na wieki.” „Synowie izraelscy bÄ™dÄ… przestrzegać Sabatu, zachowujÄ…c Sabat w pokoleniach swoich jako przymierze wieczne.” 2 Mojż. 31:17,16 NP.
Tak jak Sabat był znakiem, który odróżniał Izraela, gdy wyszedł z Egiptu, aby wstąpić do ziemskiego Kanaanu, jest również znakiem, który obecnie odróżnia lud Boży, gdy wychodzi on ze świata, aby wstąpić do niebiańskiego odpocznienia. Sabat jest znakiem wzajemnego stosunku, istniejącego pomiędzy Bogiem a Jego ludem, znakiem tego, że oni szanują Jego zakon. Odróżnia on Jego lojalnych poddanych od przestępców.
Ze sÅ‚upa obÅ‚oku Chrystus oÅ›wiadczyÅ‚ odnoÅ›nie Sabatu: „Zaiste, przestrzegać bÄ™dziecie Sabatów Moich, gdyż to jest znakiem miÄ™dzy MnÄ… a wami po wszystkie pokolenia wasze, abyÅ›cie wiedzieli, żem Ja Pan. który was poÅ›wiÄ™cam.” 2 Mojż. 31:13 NP. Sabat, który dany zostaÅ‚ Å›wiatu jako znak Boga Stworzyciela, stanowi również znak Tego, który uÅ›wiÄ™ca. Moc, która stworzyÅ‚a wszystkie rzeczy jest mocÄ…, która stwarza na nowo duszÄ™ na Jego wÅ‚asne podobieÅ„stwo. Dla tych, którzy dzieÅ„ Sabatu zachowujÄ… Å›wiÄ™tym, stanowi on znak uÅ›wiÄ™cenia. Prawdziwe uÅ›wiÄ™cenie to harmonia z Bogiem, jedność z Nim pod wzglÄ™dem charakteru. Przyjmowane jest ono poprzez posÅ‚uszeÅ„stwo tym zasadom, które sÄ… odpisem Jego charakteru; a Sabat jest znakiem posÅ‚uszeÅ„stwa. Ten, kto z serca jest posÅ‚uszny czwartemu przykazaniu, bÄ™dzie okazywaÅ‚ posÅ‚uszeÅ„stwo caÅ‚emu zakonowi. UÅ›wiÄ™cony jest on przez posÅ‚uszeÅ„stwo.
Nam, jako Izraelowi. Sabat dany jest „jako przymierze wieczne.” Dla tych, którzy czczÄ… Jego Å›wiÄ™ty dzieÅ„. Sabat jest znakiem tego, ze Bóg uznaje ich jako Swój wybrany lud. Stanowi porÄ™czenie lego, ze On dochowa wzglÄ™dem nich Swojego przymierza. Każda dusza, która przyjmuje znak Bożych rzÄ…dów, wchodzi w boskie, wieczne przymierze. Wiąże siÄ™ ona ze zÅ‚otym Å‚aÅ„cuchem posÅ‚uszeÅ„stwa, z którego każde ogniwo stanowi obietnice.
Ze wszystkich dziesiÄ™ciorga jedynie czwarte przykazanie zawiera pieczęć wielkiego Prawodawcy, Stworzyciela niebios i ziemi. Ci, którzy okazujÄ… posÅ‚uszeÅ„stwo temu przykazaniu, przyjmujÄ… Jego imiÄ™, a wszystkie bÅ‚ogosÅ‚awieÅ„stwa, które go dotyczÄ…, należą do nich. „PrzemówiÅ‚ Pan do Mojżesza tymi sÅ‚owy: Powiedz Aaronowi i jego synom: Tak bÄ™dziecie bÅ‚ogosÅ‚awić synów izraelskich, mówiÄ…c do nich:
Niech ci błogosławi Pan i niechaj cię strzeże;
Niech rozjaśni Pan oblicze Swoje nad tobą i niech ci miłości w będzie:
Niech obróci Pan twarz Swoją ku tobie i niech ci da pokój.
Tak będą wzywać imienia Mojego nad synami izraelskimi,
A Ja bÄ™dÄ™ im „bÅ‚ogosÅ‚awiÅ‚.” 4 Mojż. 6:22-27 NP.
Poprzez Mojżesza dana byÅ‚a również obietnica: „Wystawi ciÄ™ Pan sobie za lud Å›wiÄ™ty, jakoć przysiÄ…gÅ‚, jeźli przestrzegać bÄ™dziesz przykazaÅ„ Pana, Boga twego, i bÄ™dziesz chodziÅ‚ drogami Jego. I obaczÄ… wszystkie narody ziemi, że imiÄ™ PaÅ„skie wzywane jest nad tobÄ…… I uczyni ciÄ™ Pan przedniejszym, a nie poÅ›ledniejszym; i bÄ™dziesz tylko wyższy, a nie bÄ™dziesz niższy, jeźli posÅ‚usznym bÄ™dziesz przykazaniom Pana, Boga twego, które ja dziÅ› rozkazujÄ™ tobie, abyÅ› ich strzegÅ‚, i czyniÅ‚ je.” 5 Mojż. 28:9-13 BG
Przemawiając poprzez Ducha Świętego psalmista powiedział:
„Pójdźcież, Å›piewajmy Panu;
Wykrzykujmy skale zbawienia naszego…
Albowiem Pan jest Bóg wielki,
I Król wielki nade wszystkich bogów.
W jegoż rękach są głębokości ziemi,
I wierzchy gór Jego są.
Jegoż jest morze, bo je On uczynił;
I ziemia, którą ręce Jego ukształtowały.
Pójdźcie, kłaniajmy się, a upadajmy przed Nim:
Klękajmy przed Panem, Stworzycielem naszym.
Onci jest zaiste Bóg nasz.”
„On nas uczyniÅ‚ i do Niego należymy.
MyÅ›my ludem Jego i trzodÄ… pastwiska Jego.”
Psalm 95:1-7 BG; 100:3 NP.
Te obietnice, dane Izraelowi, dotyczą również ludu Bożego obecnie. Stanowią one poselstwa, które sprowadza nam Sabat.
Reforma w Przestrzeganiu Sabatu
Sabat jest zÅ‚otÄ… klamrÄ…, która łączy Bogaci Jego lud. Jednak przykazanie o Sabacie zostaÅ‚o przestÄ…pione. ÅšwiÄ™ty dzieÅ„ Boży zostaÅ‚ zbezczeszczony. Sabat jest wyrwany ze swojego miejsca przez czÅ‚owieka grzechu, a na jego miejscu wywyższony zostaÅ‚ zwykÅ‚y dzieÅ„ roboczy. W zakonie dokonany zostaÅ‚ wyÅ‚oni i ma on zostać naprawiony. Prawdziwy Sabat ma być wywyższony do należnego mu miejsca jako Boży dzieÅ„ odpocznienia. W pięćdziesiÄ…tym ósmym rozdziale Izajasz nakreÅ›lone zostaÅ‚o dzieÅ‚o, które ma wykonać lud Boży. Ma on okazać wielkość zakonu i uczynić go sÅ‚awnym, odbudować prastare gruzy, podźwignąć fundamenty poprzednich pokoleÅ„. Do tych, którzy wykonujÄ… to dzieÅ‚o, Bóg mówi: „NazwÄ… ciÄ™ naprawiaczem wyÅ‚omów, odnowicielem, aby w nich można byÅ‚o mieszkać. Jeżeli powstrzymasz swojÄ… nogÄ™ od bezczeszczenia Sabatu, aby zaÅ‚atwić swoje sprawy w Moim Å›wiÄ™tym dniu, i bÄ™dziesz nazywaÅ‚ Sabat rozkoszÄ…, a dzieÅ„ poÅ›wiÄ™cony Panu godnym czci, i uczcisz go nie odbywajÄ…c w nim podróży, nie zaÅ‚atwiajÄ…c swoich spraw i nie prowadzÄ…c pustej rozmowy, wtedy bÄ™dziesz siÄ™ rozkoszowaÅ‚ Panem, a Ja sprawiÄ™, że wzniesiesz siÄ™ ponad wyżyny ziemi, i nakarmiÄ™ ciÄ™ dziedzictwem twojego ojca, Jakuba, bo usta Pana to przyrzekÅ‚y.” Wiersze 12-14
Sprawa Sabatu ma stać się kwestią sporną w wielkim końcowym konflikcie, w którym weźmie udział cały świat. Ludzie uhonorowali zasady szatana ponad te, które rządzą w niebiosach. Przyjęli fałszywy sabat, który szatan wywyższył, jako znak swojej władzy. Ale Bóg umieścił pieczęć na Swoim królewskim żądaniu. Każda z instytucji sabatu nosi imię swojego autora, niedające się zetrzeć znamię, które ukazuje autorytet każdego. Stanowi to nasze dzieło, aby doprowadzić ludzi do zrozumienia tego. Mamy im pokazać, że posiada to decydujące znaczenie, czy noszą znamię królestwa Bożego, czy też znamię królestwa buntu, gdyż potwierdzają, iż są poddanymi tego królestwa, którego noszą znamię. Bóg powołał nas do podniesienia sztandaru Jego podeptanego Sabatu. Jak ważnym jest zatem to, aby nasz przykład zachowywania Sabatu był właściwy.
Zakładając nowe kościoły, kaznodzieje powinni udzielić dokładnego pouczenia, co do prawidłowego przestrzegania Sabatu. Musimy być ostrożni, aby swobodne zwyczaje panujące wśród zachowujących niedzielę nie były naśladowane przez tych, którzy wyznają przestrzeganie świętego dnia odpoczynku Bożego. Uczyniona ma być jasna i wyraźna linia demarkacyjna pomiędzy tymi, którzy noszą znamię królestwa Bożego, a tymi, którzy noszą znamię królestwa buntu.
Przygotowanie na Sabat
Na samym poczÄ…tku czwartego przykazania Pan powiedziaÅ‚: „PamiÄ™taj.” WiedziaÅ‚, że wÅ›ród mnogoÅ›ci trosk oraz kÅ‚opotów czÅ‚owiek bÄ™dzie kuszony do tego, aby usprawiedliwiać siebie z wypeÅ‚niania caÅ‚ego wymagania zakonu, albo też zapomni o jego Å›wiÄ™tej doniosÅ‚oÅ›ci. Dlatego powiedziaÅ‚: „PamiÄ™taj o dniu Sabatu, aby go Å›wiÄ™cić.” 2 Mojż. 20:8 NP.
W ciągu całego tygodnia mamy mieć Sabat na uwadze i czynić przygotowanie, aby zachowywać go zgodnie z przykazaniem. Nie mamy przestrzegać Sabatu jedynie jako przedmiotu prawa. Mamy rozumieć jego duchowy związek ze wszystkimi sprawami życia. Wszyscy, którzy uznają Sabat za znak pomiędzy sobą a Bogiem, ukazując, że On jest Bogiem, który ich uświęca, będą reprezentowali zasady Jego rządu. Wniosą do codziennego doświadczenia prawa Jego królestwa. Każdego dnia modlitwą ich będzie to, aby mogło spoczywać na nich uświęcenie Sabatu. Każdego dnia będą posiadali towarzystwo Chrystusa oraz będą przykładem doskonałości Jego charakteru. Każdego dnia ich światłość będzie oświecać innych dobrymi uczynkami.
Ze wszystkiego, co stanowi o powodzeniu dzieła Bożego, pierwsze zwycięstwa mają być odniesione w życiu domowym. Tutaj musi rozpoczynać się przygotowanie na Sabat. Niech rodzice pamiętają przez cały tydzień, że ich dom ma być szkolą, w której ich dzieci zostaną przygotowane do niebiańskich sieni. Niech ich słowa będą właściwe. Z ich ust nie ma wydostać się żadne słowo, którego ich dzieci nie powinny usłyszeć. Niech duch będzie zachowany wolnym od gniewu. Rodzice, żyjcie podczas tygodnia jak przed obliczeni świętego Boga, który dał wam dzieci, abyście je dla Niego szkolili. Szkolicie dla Niego ten mały kościół w waszym domu, aby w Sabat wszyscy mogli być przygotowani do oddawania czci w świątyni Pańskiej. Każdego poranka i wieczora ofiarowujcie wasze dzieci Bogu, jako Jego odkupione krwią dziedzictwo. Uczcie je, że stanowi to ich największy obowiązek i przywilej, aby miłowały oraz służyły Bogu.
Rodzice powinni dbać o to, aby oddawanie czci Bogu uczynić lekcjÄ… poglÄ…dowÄ… dla swoich dzieci. Na ich ustach powinny być częściej wyjÄ…tki z Pisma ÅšwiÄ™tego, szczególnie te, które przygotowujÄ… serce do sÅ‚użby religijnej. Owe cenne sÅ‚owa mogÅ‚yby również być czÄ™sto powtarzane: „Ty przecież na Bogu spolegaj, duszo moja! bo od Niego jest oczekiwanie moje.” Psalm 62:6 BG
Kiedy Sabat jest pamiętany w ten sposób, doczesne nie będzie dopuszczone do naruszenia duchowego. Żadna powinność należąca do szczęściu dni, nie będzie pozostawiona na Sabat. W ciągu tygodnia nasze siły nie będą tak wyczerpane doczesną pracą, abyśmy w dniu, w którym Pan odpoczął i wytchnął byli za bardzo zmęczeni, aby zaangażować się w Jego służbie.
Podczas gdy przygotowanie na Sabat należy czynić w ciÄ…gu caÅ‚ego tygodnia, piÄ…tek ma być szczególnym dniem przygotowania. Pan powiedziaÅ‚ synom izraelskim poprzez Mojżesza: „Odpocznienie Sabatu Å›wiÄ™tego Panu jutro bÄ™dzie; co macie piec, pieczcie, a co macie warzyć, warzcie, a cokolwiek zbÄ™dzie, zostawcie sobie, a zachowajcie do jutra.” „Ludzie rozchodzili siei zbierali jÄ… [mannÄ™], i mielili w żarnach albo tÅ‚ukli w moździerzach, i gotowali w garnkach, i robili z niej placki.” 2 Mojż. 16:23 BG; 4 Mojż. 11:8 NP. NależaÅ‚o coÅ› uczynić, aby przygotować zsyÅ‚any z nieba chleb dla synów izraelskich. Pan powiedziaÅ‚ im, że ta praca musi być wykonana w piÄ…tek, dzieÅ„ przygotowania. To byÅ‚o dla nich próbÄ…. Pan pragnÄ…Å‚ widzieć, czy zachowajÄ… Sabat Å›wiÄ™tym, czy też nie.
Ta wskazówka z ust Jehowy jest dla naszego pouczenia. Biblia jest doskonałym przewodnikiem i jeśli jej stronice są studiowane z modlitwą przez pragnące zrozumienia serca, nikt nie potrzebuje w tej kwestii błądzić.
Wielu potrzebuje wskazówek odnośnie tego, jak powinni pojawiać się na zgromadzeniu w Sabat, aby oddawać cześć. Nie mają przystępować przed oblicze Boże w powszednim ubraniu, noszonym podczas tygodnia. Wszyscy powinni mieć specjalne ubranie na Sabat, noszone gdy uczestniczy się w nabożeństwie w domu Bożym. Chociaż nie powinniśmy dostosowywać się do światowej mody, nie mamy być obojętni w; odniesieniu do naszego zewnętrznego wyglądu. Mamy być gustownie i starannie [ubrani], tym niemniej bez upiększeń. Dzieci Boże powinny być czyste wewnątrz i na zewnątrz.
Niech w piątek przygotowanie na Sabat będzie ukończone. Dopilnujcie, aby wszelka odzież była gotowa, a gotowanie ukończone. Niech buty będą wypastowane i wzięta kąpiel. Możliwym jest, aby to uczynić. Jeśli uczynicie to zasadą, możecie tego dokonać. Sabat nie jest dany na reperowanie ubioru, gotowanie pokarmu, szukanie przyjemności ani jakiekolwiek inne doczesne zajęcie. Niech przed zachodem słońca wszelka świecka praca będzie odłożona na bok, a wszystkie świeckie gazety uprzątnięte z widoku. Rodzice, wytłumaczcie waszym dzieciom swoje postępowanie oraz jego cel i pozwólcie im uczestniczyć w waszym przygotowywaniu się na zachowywanie Sabatu zgodnie z przykazaniem.
Powinniśmy troskliwie pilnować granic Sabatu. Pamiętajcie, że każdy moment jest poświęconym, świętym czasem. Kiedy tylko jest to możliwe, pracodawcy powinni dać swoim pracownikom godziny od piątkowego południa do rozpoczęcia Sabatu. Dajcie im czas na przygotowanie się, ażeby mogli oni powitać dzień Pański w spokoju umysłu. Takim postępowaniem nie poniesiecie żadnych strat nawet w sprawach doczesnych.
Istnieje inne dzieÅ‚o, które powinno otrzymać uwagÄ™ w dniu przygotowania. W tym dniu wszelkie nieporozumienia pomiÄ™dzy braćmi, zarówno w rodzinie jak i w koÅ›ciele powinny być usuniÄ™te. Niech wszelka gorycz, zapalczywość i zÅ‚ość bÄ™dÄ… usuniÄ™te z duszy. Z uniżonym duchem „wyznawajcie jedni przed drugimi upadki, a módlcie siÄ™ jedni za drugimi; abyÅ›cie byli uzdrowieni.”Jak. 5:16 BG
Zanim zacznie się Sabat, zarówno umysł jak i ciało powinny być wycofane ze spraw doczesnych. Bóg ustanowił Swój Sabat na końcu sześciu dni pracy, aby ludzie mogli zatrzymać się i rozważyć, co zyskali podczas tygodnia w przygotowywaniu się na czyste królestwo, w którym nie ma wstępu dla przestępcy. Powinniśmy w każdy Sabat rozliczyć się z naszą duszą, aby stwierdzić czy tydzień, który zakończył się, przyniósł duchowy zysk czy też stratę.
Zachowywanie Sabatu Å›wiÄ™tym Panu oznacza wieczne zbawienie. Bóg mówi: „Tych, którzy Mnie czczÄ…, i Ja uczczÄ™.” l Sam. 2:30 NP.
Sabat w Domu
Niech przed zachodem słońca członkowie rodziny zgromadzą się na czytanie Słowa Bożego, śpiewanie i modlenie się. Istnieje tutaj potrzeba reformy, bowiem wielu jest niedbałych. Potrzebujemy uczynić wyznanie przed Bogiem oraz przed sobą nawzajem. Powinniśmy na nowo zacząć czynić specjalne porozumienia, ażeby każdy członek rodziny mógł być przygotowany na uczczenie dnia, który Bóg pobłogosławił i uświęcił.
Nie pozwólcie, aby kosztowne godziny Sabatu były trwonione w łóżku. W poranek Sabatu rodzina powinna być wcześnie na nogach. Jeśli wstaje późno, powstaje zamieszanie i bieganina w przygotowywaniu się do śniadania i szkoły Sabatu. Panuje pośpiech, popychanie i zniecierpliwienie. W ten sposób do domu wstępują nieuświęcone uczucia. Będąc tak bezczeszczonym Sabat staje się znużeniem, a jego nadejście jest obawiane, zamiast miłowane.
Nie powinniśmy zaopatrywać się na Sabat w obfitsze zapasy lub w większą różnorodność wyżywienia, niż w innych dniach. Zamiast tego, pokarm powinien być prostszy i spożyty w mniejszej ilości, aby umysł mógł być jasny i rześki by zrozumieć duchowe sprawy. Przejadanie się powoduje przyćmienie mózgu. Najcenniejsze słowa mogą zostać wysłuchane, lecz nie docenione dlatego, że umysł został pomieszany niewłaściwą dietą. Przez przejadanie się w Sabat wielu uczyniło więcej, niż sobie wyobrażają, aby pozbawić Boga czci.
Chociaż w Sabat powinno się unikać gotowania, nie jest to konieczne, aby jeść zimny pokarm. Niech w czasie zimnej pogody przygotowany dzień wcześniej pokarm zostanie odgrzany. Niech posiłki, jakkolwiek proste, będą smaczne i atrakcyjne. Zaopatrzcie się w coś, co będzie uważane za przysmak; coś, czego rodzina nie ma codziennie.
Niech dzieci biorą udział w nabożeństwie rodzinnym. Niech wszyscy przyniosą swoje Biblie i każdy przeczyta jeden lub dwa wiersze. Niech po tym zostanie zaśpiewana jakaś znana pieśń, po której nastąpi modlitwa. W tym Chrystus podał nam wzór. Modlitwy Pańskiej nie przeznaczono na to, aby była powtarzana po prostu jako forma, lecz stanowi ona ilustrację tego, jakie powinny być nasze modlitwy — szczere, gorliwe i zrozumiałe. Powiedzcie Panu w prostej prośbie o waszych potrzebach i wyraźcie wdzięczność za Jego miłosierdzie. W ten sposób zapraszacie Jezusa, jako chętnie przyjmowanego w waszym domu i sercu gościa. Długie modlitwy, dotyczące dalekich spraw, są w rodzinie nie na miejscu. Czynią one godzinę modlitwy znużeniem, kiedy przecież powinna ona być uważana za przywilej i błogosławieństwo. Uczyńcie ten czas zajmującym i radosnym.
Szkoła Sabatu oraz nabożeństwo zajmują jedynie część Sabatu. Czas pozostający rodzinie może być uczyniony najbardziej poświęconą i najcenniejszą porą ze wszystkich godzin Sabatu. Rodzice powinni spędzać dużą część tego czasu ze swoimi dziećmi. W wielu rodzinach młodsze dzieci są pozostawiane samym sobie, aby jak tylko potrafią znalazły sobie zabawę. Gdy są pozostawiane same, dzieci prędko stają się niesforne i zaczynają swawolić albo zajmować się jakimś psoceniem. W ten sposób Sabat nie ma dla nich uświęconego znaczenia.
Niech przy ładnej pogodzie rodzice wyjdą ze swoimi dziećmi polami i lasami na spacer. Wśród piękna natury opowiedzcie im o przyczynie ustanowienia Sabatu. Opiszcie im wielkie dzieło stworzenia Bożego. Powiedzcie im, że gdy ziemia wyszła z Jego ręki, była święta i piękna. Każdy kwiat, każdy krzak i każde drzewo odpowiadały zamiarowi swojego Twórcy. Wszystko, na czym spoczęło oko, było śliczne i napełniało umysł myślami o miłości Bożej. Każdy dźwięk stanowił muzykę będącą w harmonii z głosem Bożym. Ukażcie, że to właśnie grzech był tym, co zniszczyło doskonałe dzieło Boże; że ciernie i osty, smutek, ból i śmierć są wszystkie wynikiem nieposłuszeństwa względem Boga. Dajcie im ujrzeć jak ziemia, chociaż zniszczona przekleństwem grzechu, w dalszym ciągu objawia dobroć Bożą. Zielone pola, wysokie drzewa, radosne promienie słońca, chmury, rosa, powaga nocnej ciszy, wspaniałość gwiaździstych niebios i księżyc w swoim pięknie—wszystko świadczy o Stworzycielu. Nie spada kropla deszczu, ani rzucony zostaje promień światła na nasz niewdzięczny świat, żeby nie świadczyło | to o cierpliwości i miłości Bożej.
Powiedzcie im o drodze zbawienia, że: „tak Bóg umiÅ‚owali Å›wiat, że Syna Swego jednorodzonego daÅ‚, aby każdy, kto WeÅ„ wierzy, nie zginÄ…Å‚, ale miaÅ‚ żywot wieczny.” Jan 3:16 NP. Niech powtarzana bÄ™dzie sÅ‚odka historia betlejemska. Przedstawcie dzieciom Jezusa, jako dzieciÄ™ posÅ‚uszne Swoim rodzicom, jako wiernego i pracowitego mÅ‚odzieÅ„ca, pomagajÄ…cego utrzymać rodzinÄ™. W ten sposób możecie nauczyć je, że Zbawiciel zna doÅ›wiadczenia, kÅ‚opoty, pokusy, nadzieje i radoÅ›ci mÅ‚odzieży, że On jest w stanie okazać im współczucie oraz pomoc. Czytajcie z nimi od czasu do czasu interesujÄ…ce relacje historii biblijnej. Pytajcie o to, czego nauczyÅ‚y siÄ™ w szkole Sabatu i studiujcie z nimi lekcjÄ™ na nastÄ™pny Sabat.
Kiedy zachodzi słońce, niech głos modlitwy i pieśń pochwalna oznaczą zakończenie poświęconych godzin oraz zaproszą obecność Bożą w troskach tygodnia pracy.
W ten sposób rodzice mogÄ… uczynić Sabat, jak być powinno, najradoÅ›niejszym dniem tygodnia. MogÄ… doprowadzić swoje dzieci do traktowania go jako rozkosz, dzieÅ„ dni, Å›wiÄ™ty PaÅ„ski, czcigodny. RadzÄ™ wam moi bracia i siostry: „PamiÄ™taj[ciÄ™] o dniu Sabatu, aby go Å›wiÄ™cić.” JeÅ›li pragniecie, aby wasze dzieci przestrzegaÅ‚y Sabatu zgodnie z przykazaniem, musicie je tego uczyć zarówno nakazem jak i przykÅ‚adem. Dogłębne wyrycie prawdy na sercu nigdy nie zostaje zupeÅ‚nie zatarte. Może być zaciemnione, lecz nigdy wymazane. To, co zostaÅ‚o wpojone we wczesnym życiu, bÄ™dzie widziane w późniejszych latach. OkolicznoÅ›ci mogÄ… doprowadzić do odłączenia dzieci od rodziców oraz domu, lecz tak dÅ‚ugo jak bÄ™dÄ… żyÅ‚y, pouczenia udzielone w dzieciÅ„stwie i mÅ‚odoÅ›ci bÄ™dÄ… bÅ‚ogosÅ‚awieÅ„stwem.
Podróżowanie w Sabat
Jeśli pragniemy błogosławieństwa obiecanego posłusznym, musimy dokładniej przestrzegać Sabatu. Obawiam się. że często podróżujemy w tym dniu, kiedy można by tego uniknąć. Zgodnie ze światłem, którego Pan udzielił w sprawie przestrzegania Sabatu, powinniśmy być bardziej rozważni odnośnie podróżowania w tym dniu statkiem lub koleją. W tych kwestiach powinniśmy dać naszym dzieciom i młodzieży właściwy przykład. Aby dotrzeć do kościołów, które potrzebują naszej pomocy i aby udzielić im poselstwa, które Bóg pragnie, aby usłyszeli, podróżowanie w Sabat może być dla nas koniecznością; lecz o ile możliwe powinniśmy zapewnić sobie bilety oraz uczynić wszelkie potrzebne przygotowania w jakimś innym dniu. Wyruszając w podróż powinniśmy dołożyć wszelkich możliwych starań, aby zaplanować tak, by uniknąć dotarcia do celu w Sabat.
Będąc zmuszeni do podróżowania w Sabat, powinniśmy starać się unikać towarzystwa tych, którzy pociągnęliby naszą uwagę na sprawy doczesne. Powinniśmy zachować nasze myśli, aby spoczywały na Bogu oraz rozmawiać z Nim. Kiedykolwiek istnieje taka sposobność, powinniśmy mówić innym odnośnie prawdy. Powinniśmy być zawsze gotowymi, aby łagodzić cierpienia i pomagać tym, którzy są w potrzebie. W takich przypadkach Bóg pragnie, aby z wiedzy oraz mądrości, które nam dał, zrobiony został użytek. Niemniej jednak nie powinniśmy rozmawiać o sprawach interesu, ani angażować się w jakąkolwiek powszednią, doczesną rozmowę. W każdym czasie i na każdym, miejscu Bóg wymaga od nas, abyśmy dowiedli naszej lojalności wobec Niego uczczeniem Sabatu.
Zebrania w Sabat
Chrystus powiedziaÅ‚: „Gdzie sÄ… dwaj lub trzej zgromadzeni w imiÄ™ Moje, tam jestem poÅ›ród nich.” Mat. 18:20 NP. Gdziekolwiek znajduje siÄ™ chociaż dwóch lub trzech wierzÄ…cych, niech zbierajÄ… siÄ™ razem w Sabat, aby powoÅ‚ać siÄ™ na owÄ… obietnicÄ™ PaÅ„skÄ….
MaÅ‚e grupy zgromadzone w celu oddawania czci Bogu w Jego Å›wiÄ™ty dzieÅ„ majÄ… prawo domagania siÄ™ obfitego bÅ‚ogosÅ‚awieÅ„stwa Jehowy. Powinni oni wierzyć, że Pan Jezus jest na ich zgromadzeniach uhonorowanym goÅ›ciem. Każdy prawdziwy czciciel, który zachowuje Sabat Å›wiÄ™tym, powinien powoÅ‚ywać siÄ™ na obietnicÄ™: „AbyÅ›cie wiedzieli, żem Ja Pan, który was poÅ›wiÄ™cam.” 2 Mojż. 31:13 NP.
Wygłaszanie kazań na naszych zebraniach w Sabat powinno być zazwyczaj krótkie. Tym, którzy miłują Boga, powinna być dawana sposobność do wyrażenia wdzięczności i uwielbienia.
Gdy zbór nie posiada kaznodziei, ktoś powinien zostać wyznaczony jako prowadzący zebranie. Nic jest jednak koniecznym, aby wygłaszał on kazanie lub też zajmował dużą część czasu nabożeństwa. Krótkie, zajmujące czytanie biblijne będzie często większym pożytkiem, niż kazanie. Po tym może nastąpić zebranie na modlitwę i świadectwo.
Ci, którzy zajmują w kościele prowadzące stanowiska, nie powinni w ciągu tygodnia tak wyczerpywać swoich sił fizycznych oraz umysłowych, że w Sabat będą niezdolnymi do wprowadzenia w spotkanie ożywiającego wpływu ewangelii Chrystusowej. Wykonujcie mniej doczesnej, codziennej pracy, lecz nie okradajcie Boga oddawaniem Mu w Sabat służby, której On nie może przyjąć. Nie powinniście być jako mężowie, którzy nic posiadają duchowego życia. Lud potrzebuje w Sabat waszej pomocy. Dajcie mu pokarmu ze Słowa. Przynieście Bogu w Jego świętym dniu wasze najwyborniejsze dary. Niech drogocenne życie duszy będzie ofiarowane Mu w poświęconej służbie.
Niech nikt nie przychodzi na miejsce oddawania czci, aby zdrzemnąć się. W domu Bożym nie powinno być żadnego spania. Przecież nie zasypiacie, kiedy jesteście zajęci waszymi doczesnymi obowiązkami, gdyż dopatrujecie się korzyści, waszej pracy. Czy pozwolimy na to, aby służba, która dotyczy wiecznych korzyści była umieszczona na niższym poziomie, niż doczesne sprawy życia?
Gdy tak czynimy, tracimy błogosławieństwo, które Pan dla nas przeznaczył. Sabat nie ma być dniem bezużytecznego próżnowania. Zarówno w domu jak i w kościele ma być manifestowany duch służby. On, który dał nam sześć dni na naszą doczesną pracę, pobłogosławił i uświęcił siódmy dzień oraz odłączył go dla Siebie. W ten dzień będzie w szczególny błogosławić wszystkich, którzy poświęcają się Jego służbie.
Całe niebo zachowuje Sabat, ale nie w bierny, próżniaczy sposób. W tym dniu cała energia duszy powinna być przebudzona, bowiem czy to nie z Bogiem i z Chrystusem, naszym Zbawicielem mamy się spotkać9 Możemy oglądać Go wiarą. On pragnie pokrzepić i pobłogosławić każdą duszę.
Każdy powinien uważać, że w czynieniu zebrań S zajmującymi posiada swoją część. Nie macie się schodzić po prostu dla spełniania formy, lecz w celu wymiany myśli, opowiadania waszych codziennych doświadczeń, wyrażania wdzięczności i dawania wyrazu waszemu szczeremu pragnieniu Bożego oświecenia, abyście mogli poznać Boga i Jezusa Chrystusa, którego posiał. Wspólne obcowanie przez wzgląd na Chrystusa wzmocni duszę na próby i walki życia. Nigdy nie myślcie, że możecie być chrześcijanami, a mimo to zamknąć się w sobie. Każdy jest częścią wielkiego splotu ludzkości, a doświadczenie jednostki zostaje w dużym stopniu określone doświadczeniem stykających się z nią.
Nie otrzymujemy setnej części tego błogosławieństwa, które powinniśmy uzyskać ze wspólnych zgromadzeń dla oddawania czci Bogu. Nasze zdolności postrzegania potrzebują wyostrzenia. Wzajemna wspólnota powinna uczynić nas radosnymi. Dlaczego nasze serca nie płoną miłością Bożą wobec takiej nadziei, jaką posiadamy?
Na każde zgromadzenie religijne musimy wnosić ożywioną świadomość duchową, że znajdują się tam Bóg i Jego aniołowie, współpracując ze wszystkimi prawdziwymi czcicielami. Kiedy wchodzicie do miejsca nabożeństw, proście Pana, aby usunął z waszych serc wszelkie zło. Przynoście do Jego domu tylko to, co On jest w stanie pobłogosławić. Uklęknijcie przed Bogiem w Jego świątyni i poświećcie Mu Jego własność, którą odkupił krwią Chrystusa. Módlcie się za mówcą czy też prowadzącym spotkanie. Módlcie się, aby przez tego, który będzie trzymał Słowo żywota, mogło zstąpić wielkie błogosławieństwo. Szczerze starajcie się uchwycić błogosławieństwo dla siebie.
Bóg będzie błogosławił wszystkim, którzy w ten sposób przygotują się do Jego służby. Ponieważ przez wiarę przyjęli Chrystusa, będą oni rozumieć, co oznacza posiadanie zapewnienia Ducha.
Miejsce oddawania czci może być bardzo skromne, niemniej jednak nie jest ono mniej uznawane przez Boga. Dla tych, którzy czczą Boga w duchu i w prawdzie oraz w ozdobie świętobliwości będzie ono jako brama do nieba. Grupa wierzących może być nieliczna, lecz w oczach Bożych są oni bardzo cenni. Młotem prawdy zabrano ich z kamieniołomu świata jako nieobrobione kamienie i przyniesiono do warsztatu Bożego, aby zostali ociosani i ukształtowani. Lecz nawet będąc nieobrobionymi są cenni w oczach Bożych. Topór, młot i dłuto znajdują się w rękach Tego, który jest umiejętny; używane są one nie po to, aby zniszczyć, lecz w celu wykształtowania doskonałości każdej duszy. Bóg zamierza, abyśmy znaleźli miejsce w niebiańskiej świątyni jako kosztowne kamienie, wyciosane w budynku kościelnym.
Boże ustanowienia i dary w naszej sprawie są bez granic. Sam tron łaski stanowi największy urok, ponieważ zajmowany jest przez Tego, który pozwala nam nazywać Go Ojcem. Lecz Bóg nie poczytywał zasady zbawienia za zupełną, będąc otoczony jedynie Swoją własną miłością. Według Swojego ustanowienia umieścił przy Swoim ołtarzu Orędownika, odzianego w naszą naturę. Jego urzędem, jako naszego Orędownika, jest przedstawianie nas Bogu jako Jego synów i córki. Chrystus wstawia się za tymi, którzy Go przyjęli. Z tytułu Swoich własnych zasług udziela im mocy, aby stali się członkami królewskiej rodziny, dziećmi niebiańskiego Króla. Ojciec demonstruje Swoją nieskończoną miłość do Chrystusa, który własną krwią zapłacił za nas okup, przyjęciem i powitaniem przyjaciół Chrystusa jako Swoich przyjaciół. Usatysfakcjonowany jest uczynionym pojednaniem. Uwielbiony jest ucieleśnieniem, życiem, śmiercią oraz pośrednictwem Swojego Syna.
Skoro tylko dziecko Boże przystąpi do ubłagalni, już staje się klientem wielkiego Adwokata. Przy pierwszym wyrazie skruchy oraz zwróceniu się po przebaczenie, Chrystus broni jego przypadku i czyni z niego Swój własny, przedstawiając przed Ojcem błaganie, jako Swoją własną prośbę.
Gdy Chrystus wstawia siÄ™ w naszej sprawie, Ojciec rozpoÅ›ciera na przeznaczenie dla nas wszystkie skarby Swojej Å‚aski, aby byÅ‚y wykorzystywane i przekazywane innym. Chrystus mówi: „ProÅ›cie w imieniu Moim; a nie mówiÄ™ wam, że Ja prosić bÄ™dÄ™ Ojca za was; albowiem Sam Ojciec miÅ‚uje was, dlatego że wyÅ›cie Mnie umiÅ‚owali. PosÅ‚ugujcie siÄ™ Moim imieniem. To udzieli waszym modlitwom skutecznoÅ›ci, a Ojciec udzieli wam bogactw Swojej Å‚aski; dlatego ‚proÅ›cie, a weźmiecie, aby radość wasza byÅ‚a zupeÅ‚na.’ ” Jan 16:24 NP.
Bóg pragnie, aby Jego posłuszne dzieci domagały się Jego błogosławieństwa i przychodziły do Niego z chwałą i dziękczynieniem. Bóg jest Źródłem życia i mocy. On jest w stanie z pustyni uczynić urodzajne pole dla ludu, który zachowuje Jego przykazania, gdyż to jest dla chwały Jego imienia. On uczynił dla Swojego wybranego ludu to, co powinno natchnąć każde serce wdzięcznością, a zasmuca Go, że ofiarowuje się tak niewiele chwały. On pragnie mieć od Swojego ludu silniejszy wyraz, ukazujący, że wie on, iż ma powód do wesela i radości.
PostÄ™powanie Boże wobec Jego ludu powinno być czÄ™sto powtarzane. Jakże czÄ™sto ustawiane byÅ‚y przez Pana drogowskazy w Jego postÄ™powaniu wobec dawnego Izraela! Aby nie zapomnieli historii przeszÅ‚oÅ›ci, nakazaÅ‚ On Mojżeszowi zestawienie tych wydarzeÅ„ w pieÅ›ni, by rodzice mogli nauczać ich swoje dzieci. Mieli zbierać pamiÄ…tki i odkÅ‚adać je na widoku. Podejmowano szczególne starania w celu zachowania ich, aby wtedy, kiedy dzieci pytaÅ‚y o te rzeczy, można byÅ‚o powtórzyć całą historiÄ™. W ten sposób opatrznoÅ›ciowe postÄ™powanie oraz uwydatniona dobroć i miÅ‚osierdzie Boże w Jego trosce i wyswobodzeniu Swojego ludu byÅ‚y zachowywane w pamiÄ™ci. NawoÅ‚ywani jesteÅ›my do „wspominania na dni pierwsze, w których bÄ™dÄ…c oÅ›wieceni, znosiliÅ›my wielki bój utrapienia.” Hebr. 10:32 BG. Pan dziaÅ‚aÅ‚ dla Swojego ludu w tym pokoleniu jak Bóg dokonujÄ…cy cudów. Potrzeba, aby przeszÅ‚a historia sprawy Bożej byÅ‚a czÄ™sto przedstawiana ludowi, mÅ‚odym i starym. Potrzebujemy czÄ™stego opowiadania dobroci Bożej oraz chwalenia Go za Jego cudowne dzieÅ‚a.
Chociaż jesteÅ›my napominani, abyÅ›my nie zaniechiwali l wspólnego zgromadzania siÄ™, zgromadzenia te nie majÄ… być jedynie dla naszego wÅ‚asnego pokrzepienia. Mamy być natchnieni wiÄ™kszym zapaÅ‚em do udzielania pocieszenia, które sami otrzymaliÅ›my. Stanowi to nasz obowiÄ…zek, abyÅ›my bardzo zazdroÅ›nie strzegli chwaÅ‚y Bożej i nie rozpuszczali żadnej zÅ‚ej wieÅ›ci, nawet smutkiem oblicza lub leż nierozważnymi sÅ‚owami, jak gdyby wymagania Boże byÅ‚y ograniczaniem naszej wolnoÅ›ci. Nawet w tym Å›wiecie smutku, rozczarowaÅ„ i grzechu Pan pragnie, abyÅ›my byli pogodni i mocni w Jego sile. CaÅ‚ość istoty jest uprzywilejowana do przekazywania zdecydowanego l Å›wiadectwa w każdym zakresie. Przymiotami, usposobieniem, sÅ‚owami oraz charakterem mamy Å›wiadczyć, że sÅ‚użba Boża jest l dobrem. W ten sposób gÅ‚osimy, że „zakon PaÅ„ski jest doskonaÅ‚y, nawracajÄ…cy duszÄ™.” Psalm 19:8 BG
Å»ywa i pogodna strona naszej religii bÄ™dzie przedstawiana przez wszystkich, którzy każdego dnia poÅ›wiÄ™cani sÄ… Bogu. Nie powinniÅ›my pozbawiać Boga czci ponurym opowiadaniem prób, które wydajÄ… siÄ™ ciężkie. Wszystkie próby, które przyjmowane sÄ… jako Å›rodek wychowawczy, spowodujÄ… radość. CaÅ‚e życie religijne bÄ™dzie podnoszÄ…ce, podwyższajÄ…ce, uszlachetniajÄ…ce i wonne dobrymi sÅ‚owami i uczynkami. Wróg cieszy siÄ™ z przygnÄ™bionych, zdeprymowanych, pogrążonych w smutku i lamentujÄ…cych dusz; chce, aby wywierane byÅ‚y wÅ‚aÅ›nie takiej wrażenia jako skutek naszej wiary. Lecz Bóg zamyÅ›liÅ‚, aby umysÅ‚ nie schodziÅ‚ na niski poziom. On pragnie, aby każda dusza triumfowaÅ‚a zachowujÄ…c moc Odkupiciela. Psalmista powiedziaÅ‚: „Oddawajcie Panu synowie mocarzów, oddawajcie Panu chwałę i moc. Oddawajcie Panu chwałę imienia Jego; kÅ‚aniajcie siÄ™ Panu w ozdobie Å›wiÄ™tobliwoÅ›ci.” „Panie! Wywyższać CiÄ™ bÄ™dÄ™; albowiem wywyższyÅ‚eÅ› miÄ™, a nie daÅ‚eÅ› pociechy nieprzyjacioÅ‚om moim ze mnie. Panie, Boże mój! WoÅ‚aÅ‚em do Ciebie, a uzdrowiÅ‚eÅ› miÄ™… Åšpiewajcież Panu ÅšwiÄ™ci Jego, a wysÅ‚awiajcie pamiÄ…tkÄ™ Å›wiÄ™tobliwoÅ›ci Jego.” Psalm 29:1.2 BG; 30:2-5 BG
Kościół Boży na dole stanowi jedno z kościołem w górze. Wierzący na ziemi oraz istoty w niebie, które nigdy nie upadły, tworzą jeden kościół. Każda niebiańska istota jest zainteresowana zgromadzeniami świętych, którzy na ziemi spotykają się, aby oddawać Bogu cześć. Na wewnętrznym dziedzińcu w niebie wysłuchują świadectwa świadczących dla Chrystusa na zewnętrznym dziedzińcu na ziemi, a chwała oraz dziękczynienie od czcicieli na dole zostaje podjęta w niebiańskiej pieśni i chwała oraz radość rozbrzmiewają poprzez niebiańskie dziedzińce dlatego, że Chrystus nie umarł daremnie za upadłych synów Adama. Chociaż aniołowie piją ze Źródła, święci na ziemi piją czyste strumienie płynące z tronu, strumienie, które rozweselają miasto naszego Boga. Ach, gdybyśmy mogli uświadomić sobie bliskość nieba do ziemi! Chociaż ziemskie dzieci wcale o tym nie wiedzą, posiadają aniołów światłości jako swoich towarzyszy. Cichy świadek prowadzi każdą żyjącą duszę, usiłując pociągnąć ją do Chrystusa. Tak długo, Jak istnieje nadzieja, jak długo ludzie nie oprą się Duchowi Świętemu na swoją wieczną zgubę, są prowadzeni przez niebiańskie istoty. Pamiętajmy wszyscy o tym, że na każdym zgromadzeniu świętych na dole znajdują się aniołowie Boży, słuchający świadectw, pieśni i modlitw. Pamiętajmy, że nasze wysławianie jest uzupełniane chórami zastępu anielskiego w górze.
Zatem kiedy spotykacie siÄ™ co Sabat, Å›piewajcie na chwałę Temu, który was powoÅ‚aÅ‚ z ciemnoÅ›ci do cudownej Swojej Å›wiatÅ‚oÅ›ci. Niech uwielbienie serca bÄ™dzie okazane Temu, „który nas umiÅ‚owaÅ‚, i omyÅ‚ nas z grzechów naszych krwiÄ… SwojÄ….” Niech miÅ‚ość Chrystusowa bÄ™dzie treÅ›ciÄ… wypowiedzi mówcy. Niech bÄ™dzie ona wyrażana prostymi sÅ‚owami w każdej pieÅ›ni pochwalnej. Niech natchnienie Ducha ÅšwiÄ™tego dyktuje wasze modlitwy. Gdy wypowiadane jest SÅ‚owo żywota, niech wasz szczery odzew poÅ›wiadczy, że przyjmujecie poselstwo jako pochodzÄ…ce z nieba. To jest bardzo przestarzaÅ‚e, wiem; lecz bÄ™dzie to ofiarÄ… dziÄ™kczynienia dla Boga za chleb żywota dany Å‚aknÄ…cej duszy. Ten odzew na natchnienie Ducha ÅšwiÄ™tego bÄ™dzie siłą dla waszej wÅ‚asnej duszy i zachÄ™ceniem dla innych. Da on niemaÅ‚y dowód tego, że w budynku Bożym znajdujÄ… siÄ™ żywe kamienie, które emitujÄ… Å›wiatÅ‚o.
Gdy spojrzymy wstecz, nie na te ciemne rozdziaÅ‚y naszego doÅ›wiadczenia, lecz na objawy wielkiego Bożego miÅ‚osierdzia i niezawodnej miÅ‚oÅ›ci, bÄ™dziemy o wiele wiÄ™cej wysÅ‚awiać niż narzekać. BÄ™dziemy mówić o miÅ‚ujÄ…cej wiernoÅ›ci Boga, jako prawdziwego, czuÅ‚ego i litoÅ›ciwego Pasterza Swojej trzody, o której zapowiedziaÅ‚, że nikt nie wydrze jej z Jego rÄ™ki. MowÄ… serca nie bÄ™dzie samolubne szemranie i narzekanie. Uwielbienie, podobne czystym potokom, wypÅ‚ynie z prawdziwie wierzÄ…cych Bogu. „Dobrodziejstwo i miÅ‚osierdzie Twe pójdÄ… za mnÄ… po wszystkie dni żywota mego, a bÄ™dÄ™ mieszkaÅ‚ w domu PaÅ„skim na dÅ‚ugie czasy.” „WedÅ‚ug rady Swej prowadź miÄ™, a potem do chwaÅ‚y przyjmiesz miÄ™. Kogożbym innego miaÅ‚ na niebie? I na ziemi oprócz Ciebie w nikim innym upodobania nie mam.” Psalm 23:6 BG; 73:24,25 BG
Dlaczego nie budzimy głosu naszych pieśni duchowych w wędrówce naszej pielgrzymki? Dlaczego nie powracamy do naszej prostoty i gorliwego życia? Powodem tego, że nie jesteśmy bardziej radosnymi jest to, że straciliśmy naszą pierwszą miłość. Bądźmy tedy gorliwi i pokutujmy, ażeby świecznik nie został ruszony z jego miejsca.
Świątynia Boża w niebie jest otwarta, a próg jest oświetlony chwałą, przeznaczoną dla każdego kościoła, który będzie miłował Boga i zachowywał Jego przykazania. Potrzeba, abyśmy studiowali, rozmyślali i modlili się. Wówczas będziemy posiadali duchowy wzrok, aby dostrzec wewnętrzne przedsionki niebiańskiej świątyni. Dosłyszymy tematy pieśni i dziękczynienia niebiańskiego chóru dookoła tronu. Kiedy Syjon powstanie i zajaśnieje, jego światłość będzie najbardziej przenikliwa i na zgromadzeniach świętych słyszane będą wspaniałe pieśni pochwalne i dziękczynne. Skończy się szemranie i narzekanie na małe rozczarowania i trudności. Gdy zastosujemy złotą maść na oczy, ujrzymy niezmierzone wspaniałości. Wiara przebije ciemny cień szatana i ujrzymy naszego Orędownika ofiarującego za nas kadzidło Swoich własnych zasług. Gdy ujrzymy to tak, jak jest w rzeczywistości; tak, jak Pan pragnie, abyśmy to widzieli, zostaniemy napełnieni poczuciem ogromu oraz odmienności miłości Bożej.
Bóg uczy, że powinniśmy zgromadzać się w Jego domu po to, aby rozwijać cechy doskonałej miłości. To przystosuje mieszkańców ziemi do mieszkań, które Chrystus poszedł przygotować wszystkim, którzy Go miłują. Tak będą oni się zgromadzać w świątyni od Sabatu do Sabatu, od jednego nowiu księżyca do następnego, aby jednoczyć się w najdonioślejszych tonach pieśni na chwałę i dziękczynienie Temu, który siedzi na Tronie i Barankowi, na wieki wieków.
Testimonies, vol. 6, 349-368Â [Åšwiadectwa dla zboru tom 6, str. 349-368]